بهار عمر به صبح دمیده می ماند
نفس
به وحشت صید رمیده می ماند
نسیم عیش اگر می وزد در این گلشن
به صید شهپر مرغ پریده می ماند
به هر چه دیده گشودیم: موج خون
گل کرد نگاه ما، به رگ نیش دیده می ماند
بیا...
که بی تو به چشم ترم هجوم نگاه
به موج صفحه مسطر کشیده می ماند
ز عجز اگر سر طومار شکوه بگشایم
نفس به سینه: چو خط بر جریده - می ماند
کجا رویم که دامان سعی بسمل ما ز ضعف
در ته خون چکیده می ماند
چه گل کنیم به دامن ز پای خواب آلود
بهار آبله هم نا دمیده می ماند
به نارسایی پرواز رفته ام از خویش
پر شکسته به رنگ پریده
می ماند قدح به دست
خمستان شوق کیست بهار که گل به چهره ساغر کشیده می ماند
به حسرت دم تیغت جراحت دل ما
به عاشقان گریبان دریده می ماند
به طبع موج گهر اضطراب نتوان یافت
سرشک ما به دل آرمیده می ماند
ز نسخه دو جهان درس ما فراموشی است
به گوش ما سخنی ناشنیده می ماند
مرا به بزم ادب کلفتی که هست این است:
که شوق بسمل و
دل ناتپیده می ماند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر