ای بسا معنی که از نامحرمی های زبان
با همه شوخی مقیم پرده های راز ماند
بیدل
شروع ارادتمندی ام به ابوالمعانی بیدل به چهار-پنج سال پیش بر می گردد. کوه و کتل شعرش و البته شخصیت اش همواره من رو به سیر در اندیشه و شعرش واداشته. در گودر به لطف دوستان، می خوانم و همخوان می شود، سال پیش هم به لطف عده ای از دوستان افغان، دکلمه خوانی بیدل را باب کردیم. اگر چه کار تازه ای نیست و مرحوم سید حسن حسینی تمام قریب به سه هزار غزل بیدل را خوانده اند و می توانید از انتشارات خانه شاعران تهیه اش کنید.
بیدل را به سبک خودم می نویسم و می خوانم، انتخاب موسیقی هم اغلب بر پایه معنی غزل است و خیلی هم به چیزی به نام "حرمت"
غزل و شعر کلاسیک و از این دست معتقد نیستم. با هر خوانش نسخه ای از غزل را هم می گذارم که سمعی باشد و بصری.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر